Hristiyan topluluğuna sokulan her insanın hayalleri neyse, gerçek topluluğun önünde bir engeldir ve gerçek topluluk hayatta kalacaksa men edilmelidir. Hayalindeki topluluğu Hristiyan topluluğundan daha çok seven kişi, niyeti son derece dürüst ve içten ve fedakâr olsa da, Hristiyan topluluğunun yok edicisi olur…
Zihninde ideal topluluk tasarlayan kişi, bunun Tanrı, başkaları ve kendisi tarafından gerçekleştirilmesini talep eder. Hristiyanlar topluluğuna talepleriyle girer, kendi yasasını koyar ve kardeşlerini ve Tanrı’yı buna göre yargılar. Kardeşlerinin ortasında herkese karşı azarcı, ısrarcı tutum sergiler. Hristiyan topluluğunun yaratıcısı oymuş gibi, onun düşleri insanları birbirine bağlıyormuş gibi davranır. İşler onun istediği gibi gitmediğinde, gösterilen çabayı başarısızlık olarak adlandırır. İdealindeki resim yok edildiğinde, topluluğun parçalanmaya yöneldiğini görür, batmakta olduğunu söyler. Böylece ilk olarak kardeşlerini, daha sonra Tanrı’yı ve son olarak çaresizlik içinde kendini suçlar.
Tanrı paydaşlığımızın tek temelini zaten atmış olduğundan, diğer Hristiyanlarla birlikte bizi İsa Mesih’te tek beden haline getirdiğinden, ki onlarla ortak yaşama başlamamızdan çok daha önce yapmıştır bunu, bu ortak yaşama talepkâr değil, minnettar kabul edenler olarak gireriz… Bize Tanrı’nın çağrısıyla, Tanrı’nın bağışlamasıyla ve Tanrı’nın vaadiyle yaşayan kardeşler verdiği için Tanrı’ya şükrederiz…
Dahil edildiğimiz Hristiyan paydaşlığında harika bir tecrübe veya keşfedilecek zenginlik olmasa da, çok fazla zayıflık, çok küçük bir iman ve zorluklar olsa da, her gün şükretmezsek, eğer şükretmek yerine her şeyin basit ve önemsiz, beklentilerimizden çok uzak olmasından ötürü yalnızca Tanrı’ya sürekli yakınırsak, Tanrı’yla paydaşlığımızı hepimiz için İsa Mesih’te bulunan ölçü ve zenginliklere göre geliştirmekten kendimizi alıkoyarız.
