Bağışlayabilmek için kapasitemiz değil, irademiz önemlidir. “Yapamam” değil, “Yapmayacağım” dediğimizdir.
Diğerlerinin günah işleyeceklerini peşin olarak kabul edin. Bu, gerçeklikle baş etmenize yardımcı olur.
Tanrı’nın lütfu ve merhametinin gerçekliğini biliyorsam, bağışlayabileceğim. Bundan dolayı, sevebileceğim. Ve bundan dolayı hayatım anlamlı ve sevinçli olacaktır. Bu süreci herhangi bir noktada aksatırsam, o noktadan sonraki nimetler meydana gelmez.
Cesaret, isteklerimizi daha güzel bir vakte kadar –yani, cennete kadar– feda etmek demektir. Bu dünyayı geçici bir konut olarak görmezsek, diğerlerini bağışlayamayacağız.
Bağışlayabilmek istersek, yoldaki “kasis”lerin (bağışlamakta zorlanmamız, diğerlerinin bizi bağışlamamaları ve herkesin kusurlu motivasyonları) olacaklarını kabullenmemiz gerekiyor.
