Başkasına İsa Mesih hakkındaki Müjde’yi anlatmak hem en önemli vazifemiz hem de en büyük sevinçlerimizden biri olmalıdır. Peki, bu Müjde tam olarak nedir? İsa Mesih bizim için ölüp dirildi. Bu gerçeği kültüre ve kişiye uygun, etkili açıklayabilmeliyiz. Yanlış öğretiden, temel öğretilere ek yapmaktan veya önemli öğretileri göz ardı etmekten kaçınmalıyız. Bazen Müjde’yi bir öykü olarak sunarken böyle hatalarda bulunuruz; veya Müjde’yi sadece bu dünyaya uyarlarız; veya imanın yanı sıra eylem de görmek isteriz karşımızdakinden. Ama böyle şeyleri yapmak inanılmaz tehlikelidir. Pavlus, “Bir kimse size kabul ettiğinize ters düşen bir müjde bildirirse, ona lanet olsun!” diye yazdı (Gal. 1:9). Bu tehlikeden kaçınmak için kısaca Müjde’nin olmazsa olmazlarına bir bakalım.
Bu makalede Müjde nasıl paylaşılır konusuna değinmeyeceğiz, Müjde’nin tanrıbilimsel temellerini ele alacağız. İyi bir müjdeci bu öğretileri Müjde’yi paylaşırken aklında tutar ve duruma uygun bir şekilde karşısındaki ile paylaşır. Müjde’nin özü aşağıdaki grafik aracılığıyla açıklanabilir.
Müjde’nin merkezinde Çarmıh vardır. Pavlus Çarmıh kavramının önemi ve onun “engeli”nin ortadan kaldırılmasının tehlikesi hakkında uyarır (Gal. 5:11; 1Ko. 1:21-25). “Çarmıhla ilgili bildiri mahva gidenler için saçmalık, biz kurtulmakta olanlar içinse Tanrı gücüdür” (1Ko. 1:18). Bunu hatırlamalıyız. Bundan dolayı bu güzel gerçekleri başkasıyla paylaşınca onların bunu ilk bakışta saçma bulacaklarını unutmamalıyız. Çarmıh gerçeğini anlayabilmek için grafiğin ortasındaki çizginin altındaki öğretileri göz önünde bulundurmalı ve mantıklı açıklamalarla paylaşmalıyız.
Sağ sütün Çarmıh’ın neden gerekli olduğunu açıklayan, birbirleri üzerine kurulu öğretileri listeler. İlk olarak burada insanın temelde günahlı olduğu öğretisi bulunur (Yar. 3; 5:3; 8:21; Mez. 51:5; Rom. 1:18-22; 3:23; 7:7-25).1 Günah nedir sorusunun cevabı Kutsal Kitap’ta bulunur. Kutsal Kitap’ın yazdıklarını nihai otorite olarak kabul etmeliyiz (Çık. 24:12; 31:18; Özd. 30:5-6; 2Ti. 3:16-17; 1Pe. 1:20-21). Görünmez dünya hakkında yeterli bilgi verdiğini varsaymalıyız.2 Tanrı’nın kutsallığı (Çık. 15:11; Lev. 11:44; Mez. 99; Yşa. 6:3; 40; 1Yu. 1:5; 1Pe. 1:16) ve adaleti (Mez. 9:7-9; 11:7; Yer. 9:24; Elç. 17:31) insanlara O’nu hoşnut eden yaşam standartını gösterir. Bu standarda karşı gelmek “günah”tır ve Tanrı’nın kutsallığı ve adaleti, bu karşıtlığı cezalandırmasını gerektirir. İman etmeyenler açısından bu ceza Tanrı’dan sonsuzluklar boyunca acı çekerek uzakta olmak demektir (Yşa. 66:15-24; Mar. 9:42-50; Va. 20:11-15). Ancak, Tanrı sevgi dolu (Çık. 34:7-8; Yu. 3:16; 1Yu. 4:7-9) ve merhametlidir (“lütfeden”, 2Ta. 30:9; Luk. 1:78), bundan dolayı günahın üstünü kapatmak için kefaret sunar (Lev. 4–5; İbr. 9:22). Tanrı’nın dünyayı yarattığı öğretisi bu kutsallık ve adalet standartların niye insanlara uygulanması gerektiğini gösterir (Yar. 1:1; Rom. 1:18-22). Tabii ki bu varsayımların temelinde Tanrı’nın varoluşu mutlaka kabul edilmelidir (Yar. 1:1; İbr. 11:6; Rom. 1:18-22).
Çarmıh’ın iki yönü vardır: Mesih’in ölümü ve Mesih’in ölülerden dirilişi.
Sol sütun Çarmıh’ın günaha etkili bir çözüm olabilmesi için gerekli olan öğretileri içerir. İlk başta İsa Mesih’in mükemmeliyeti –yani günahsız olması– şarttır (Yu. 8:46; 2Ko. 5:21; 1Yu. 3:5). İsa Mesih yeterli mükemmeliyeti taşımasaydı günah için kusursuz bir sunu olamaz ve günahı ortadan kaldıramazdı (İbr. 4:14-15; 9:12-13). Bu sununun bir insan olması gerekirdi (İbr. 2:14). Bundan dolayı İsa Mesih’in bir insan olması şarttı (Luk. 2:52; Yu. 4:6; 1Yu. 1:1-4; 3:5). Ancak mükemmel olabilmesi için, Mesih’in de ayrıca Tanrı olması gerekirdi (Yu. 1:1,14; 8:58; 10:10; Flp. 2:5-11; Kol. 1:15-22; İbr. 1:1-8). Sadece Tanrı bizi kurtarabilir. Kurtarıcının bir bakireden doğması da O’nun hem ilahi hem de günahsız olabilmesini sağlar (Yşa. 7:15; Mat. 1:18-25), çünkü günah babadan çocuğuna geçer (Yar. 5:3). Mesih’in Tanrı olabilmesi için Üçlü Birlik öğretisini de varsayıp kabul etmeliyiz3 (Yar. 1:26; Çık. 3:1-6; Mat. 28:19; Elç. 5:3-4; 1Ko. 8:6; İbr. 1:8). Tanrı’nın doğasını kaybetmeden et ve kan bürünebilmesi ve bu kefaret aracılığıyla kendisini tatmin edebilmesi için özünde birden fazla kişinin olması gerekir. Çarmıh’ı mümkün kılmak için Tanrı’nın kendi gücüyle tüm gereksinimleri sağlamasına “lütuf” denir (Yu. 1:14; Elç. 15:11; Rom. 3:24).
Böylece Çarmıh konusuna geliriz. Çarmıh’ın iki yönü vardır: Mesih’in ölümü ve Mesih’in ölümden dirilişi.
Mesih’in ölümü günahın ortadan kaldırılabilmesine yeterli olmalıdır (Rom. 4:12-21; İbr. 9:12,15,27), yoksa tamamen anlamsız kalır. O’nun ölümü geçmiş ve gelecek yargının temelidir (Yu. 5:24; Kol. 2:14-15; Va. 20:11-15). Çarmıh ayrıca iman eden için tövbenin bir simgesidir (Mat. 16:24; Elç. 2:38; 3:19; Rom. 6:1-14; 12:1-2). Tövbe, günahkârın bir şekilde kendine karşı ölümünü gerektirir, çünkü kurtuluşunu kendisinin sağlayamayacağını anlamalıdır. Sadece Tanrı’nın onu kurtarabileceğini kabul etmelidir (Rom. 7:24-25).
Çarmıh’ın diğer yönünde, Mesih’in ölülerden dirilişine iman etmek, Kutsal Ruh aracılığıyla Tanrı’yı hoşnut eden bir yaşantıyı sürdürebilmemizi sağlar (Yu. 14:26; 15:26; Rom. 12:1-8; 1Ko. 11:1; 12-14; Flp. 2:5; 1Pe. 1:16). Hristiyan olarak yaptığımız işler bizi kurtarmaz. Onlar kurtuluşumuzun birer etkisi olarak görülmelidir (Ef. 2:8-10; Yak. 2:14-26). Mesih ölüler arasından dirildiği için O’nun seçtiklerini tek bir bedende –yani Kilise’de– topladı. Kilise’ye belirli sakramentler (dini uygulamalar) vermiştir (Mat. 16:18; 28:19; Elç. 2:38; 1Ko. 11:23-28). Biz Mesih imanlılarının bedensel olarak dirileceğimiz umudu, Mesih’in bizi kurtarıp dünyayı yargılamak üzerine dönmesi ve yeni gök ve yeryüzünün yaratılması da Mesih’in ölümden dirilmiş olduğu gerçeğine bağlıdır (1Ko. 15; Elç. 1:11; 1Se. 5:15-17; 2Pe. 3:10; Va. 19; 21; 22).
Çarmıh’ın bereketleri sadece ve sadece iman ile edinilebilir. Kutsal Kitap bunun hakkında apaçıktır. Yaptığımız hiçbir eylem bize kurtuluşu sağlayamaz (Ef. 2:8-9). Ancak yüreğimde, İsa Mesih’in ölülerden dirilip Rab’bim –yani Tanrım, Efendim, Sahibim ve Kurtarıcım– olduğunu ikrar edersem kurtulurum (Rom. 10:9-10).
Çarmıh müjdesinden dolayı, İsa Mesih bize öğrenciler yetiştirmemizi buyurdu. Onlara giderek, ulaşarak, onları Baba, Oğul ve Kutsal Ruh adında vaftiz ederek ve İsa Mesih’in bize verdiği tüm öğretilerin uygulasını izah ederek bunu gerçekleştiririz (Mat. 28:18-20).
İşte kardeşlerim, Müjde’nin olmazsa olmazı budur. Bunları göz önünde bulunduralım. Aklımıza işlemesine izin verelim ve Müjde’yi tebliğ ederken bu temel öğretileri karşımızdakinin anlayabileceği uygunlukta açıklamaya bakalım.
- 1Bu makalede listelenen ayetler temsili olarak sunulmaktadır. Bu konularla ilgili birçok daha ayet vardır. Okuyucunun bunları kendi vaktinde araştırıp Müjde’yi daha iyi kavramaya çalışmasını öneririm. Bu makalenin araştırmasında Charles Ryrie, Kısaca İnancımız (Ankara: e-manet Yazı Kurulu, 2017) kaynağı da kullanılmıştır. Okuyucunun bu kaynağa bakmasını da öneriririm.
- 2Bkz. Chuck Faroe, “‘Ekümenik Kutsal Kitap’ veya Tehşir Meraklısı Komşu”, e-manet, Sayı 12 (Temmuz-Eylül 2007), s. 16-18. J.M. Diener, “Son Söz Kimde? Dünya’nın Yaşı Hakkında Varsayımlar ve Kutsal Kitap Kronolojileri Üzerindeki Etkileri”, e-manet, Sayı 24 (Nisan-Haziran 2011), s. 4-7.
- 3Müjdecinin buna inanması şarttır, ancak karşısındaki ile nasıl ve ne zaman bu gerçekleri paylaşacağını hikmet ve Kutsal Ruh doğrultusunda karar vermelidir.
