Kutsal Yazılar’ın her paragrafı, bölümü ve kitabı, belirli bir amaç için yazıldı. Kutsal Yazıları incelerken hangi konunun açıklandığını, kime ve hangi amaçla açıklandığını anlamaya çalışmamız lazım. Kutsal Yazılarla ilgili hizmetlerimizde konuya, dinleyiciye ve okunan bölümün amacına dikkat etmeli ve o ayetleri Kutsal Kitap’ın amaçladığı biçimde kullanmalıyız!
Her şeye rağmen, ‘Kurtulmak için ne yapmalıyım?’ sorusunu yanıtlamak için ayet seçerken, Müjde’nin bildirisini bulandırmamaya özellikle dikkat etmeliyiz.
Aynı ilke, müjdeleme faaliyetleri için de geçerlidir. Tanrı bizleri İsa’ya her ulustan öğrenciler, izleyiciler yetiştirmeye çağırdı. Bunu, Müjde’yi başkalarıyla paylaşarak yaparız; paylaştığımız temel noktaları, Kutsal Yazılar’dan ayetlerle desteklemeye hazırlıklı olmalıyız. Ne yazık ki, Müjde’yi başkalarına sunarken, kurtuluş yoluyla ilgili olmayan ayetler seçeriz sık sık. Bu durum, özellikle günahlının Tanrı lütfuna karşı tavrını açıklayan ayetler söz konusu olduğunda açıkça görülüyor. Her şeye rağmen, “Kurtulmak için ne yapmalıyım?” sorusunu yanıtlamak için ayet seçerken, Müjde’nin bildirisini bulandırmamaya özellikle dikkat etmeliyiz.
Tam da bu konuda sıkça yanlış kullanılan iki ayetten biri Vahiy 3:20 (“İşte kapıda durmuş kapıyı çalıyorum. Biri sesimi işitir ve kapıyı açarsa, onun yanına girerim; ben onunla o da benimle, birlikte yemek yeriz.”), diğeriyse 1. Yuhanna 1:9’dur (“Ama günahlarımızı itiraf edersek, güvenilir ve adil olan Tanrı günahlarımızı bağışlayıp bizi her kötülükten arındıracaktır.”).
Bu ayetler neden müjdeleme amacıyla kullanılmamalı?
Dikkat ederseniz, bu ayetlerin ikisi de inanlılara hitap ediyor, inanmayanlara değil. 1. Yuhanna 1:9’da Yuhanna, sahte öğretmenlerin iddialarını çürütüyor ve inananlara, hayatlarındaki günah sorununa nasıl yaklaşmaları gerektiğini söylüyor. Vahiy 3:20’de İsa, “ne soğuk ne de sıcaksınız” diye nitelediği Laodikya’daki inananlara hitap ederek onları tövbeye çağırıyor. Bu ayetlerin hiçbiri, insanlara, nasıl kurtulacaklarını söylemiyor.
Bazıları 3:20’yi kullanarak insanların İsa’yı “yüreklerine davet etmelerini” öneriyor. Metinde öyle bir şey yok; “yürek” sözcüğü bile geçmiyor burada. Aslında burada İsa’nın kiliseyi bir beden olarak gördüğünü hatırlamamız gerekir. Tek tek bireylere seslenmiyor. İsa’nın sözünü ettiği yemek, kilise dışındaki kişilere sunulan yemek değildir. ‘Yemek’ sözcüğü, zaten iman ailesinin fertleri olanların sahip olduğu sıcak yakınlığın paylaşılması anlamındadır.
Müjde’yi inanmayanlara duyururken, nasıl kurtulabileceklerini açıkça ifade eden ayetler seçmeliyiz.
1.Yuhanna 1:9’daki “biz” zamiri, Yuhanna’nın inananlara seslendiğini açıkça gösteriyor. 1. Yuhanna’da sözü edilen imansızlar, sadece sahte öğretmenlerdir ve kesinlikle “biz” şahıs zamirine dahil değillerdir!
Sonuç olarak, Müjde’yi inanmayanlara duyururken, nasıl kurtulabileceklerini açıkça ifade eden ayetler seçmeliyiz. Galatyalılar 2:16, Efesliler 2:8-9, Titus 3:5 ve Yuhanna 3:16-18,36; 5:24; 14:6 ayetleri, bu konuda kullanılabilecek güzel örneklerdir. Müjdeleme amaçlı bazı broşürler, inanmayanlara, “kurtuluş” için önşartlar gibi görünen buyruklar verir (örneğin, kabul et, tövbe et, iman et, söz ver gibi). Kutsal Yazılar’da kurtuluş için tek koşul sadece İsa’ya güvenmek ve inanmaktır. Bu, İsa’ya kişisel olarak güvenmeyi içerir; sadece ölümünün ve dirilişinin önemine inanmayı değil. Kurtuluş yolunu açıklamaya yönelik olmayan ayetleri kullanarak müjdeleme yaptığımızda, Müjde’nin bildirisini muğlaklaştırma ve Kutsal Yazıları yanlış kullanma riskini yaratmış oluruz. Halbuki Yeni Antlaşma bu konuda çok açıktır: “İman edin, kurtulursunuz.” (Elç. 16:31).
Müjdeleme yaparken Kutsal Yazıları doğru yorumlayalım!
