Bir işverenin size, “Pazartesi gelin, sizi işe alacağım” dediğini varsayalım. Yine varsayalım ki, bu vaadi başkaları da duydu. Her Pazartesi kalabalık bir insan grubu işverenin fabrikasında işe başlamak üzere gelip kapıya dayanıyor. Böyle bir olay ciddi bir durum yaratırdı, değil mi? Çünkü iş vaadi belirli bir kişiye ve belirli bir iş için yapıldı.
Yeni Antlaşma bütün Hristiyanlar’a yazıldı ve yine bütün Hristiyanlar’ı içine alan harika ve değerli vaatler içerir. Bununla birlikte, yukarıdaki örnekte anlatıldığı gibi, Yeni Antlaşma’da da belirli kişiler ve belirli durumlar için verilmiş özel vaatler vardır. Ne var ki, çoğu zaman Yeni Antlaşma’daki herhangi bir vaadin her durumda bize de ait olduğunu düşünmeğe eğilimliyiz.
Kutsal Ruh’un hizmetiyle ilgili vaatleri düşünün: “Ama Baba’nın benim adımla göndereceği Yardımcı, Kutsal Ruh, size her şeyi öğretecek, bütün söylediklerimi size hatırlatacak” (Yu. 14:26) ve “Ne var ki, O, yani Gerçeğin Ruhu gelince, sizi tüm gerçeğe yöneltecek...ve gelecekte olacakları size bildirecek” (Yu. 16:13). İsa, Kutsal Ruh’un gerçeği açıklayacağını vaat ediyor. Bunlar harika vaatlerdir; ama tüm Hristiyanlar’a verilen vaatler değildir. Doğru yorum, ilgili metnin içeriğini dikkatle hesaba katmak zorundadır. Bu vaatler, İsa’nın kendi elçilerini hizmete hazırlamakla ilgili bir metinde bulunmaktadır. Bu vaatler temelde elçilere ait ve hem Müjde’yi dünyaya duyurmalarında hem de Yeni Antlaşma’yı kaleme almalarında gerçekleşmiş vaatlerdir. Bu vaatleri sahiplenmeye kalkışmıyoruz; çünkü özel bir tarihsel döneme ait olduklarını biliyoruz. Buna rağmen tüm Hristiyanlar için birer berekettirler; çünkü bize elçilerin ve Yeni Antlaşma’nın ilahi yetkisini gösteriyorlar.
Hristiyanların uygulamada aşırıya kaçtıkları bir başka vaat örneğini 1. Korintliler 10:13’te buluruz: “Herkesin karşılaştığı denemelerden başka denemelerle karşılaşmadınız. Tanrı güvenilirdir, gücümüzü aşan biçimde denenmemize izin vermez. Dayanabilmemiz için denemeyle birlikte çıkış yolunu da sağlayacaktır.” İnananlar bu ayeti genellikle denemelerin doğasıyla ilgili evrensel bir ifadeymiş gibi tekrarlayıp dururlar: Tanrı bir çıkış yolu sağlayacaktır. Yine aynı şeyi söyleyeceğiz, bu ayeti doğru yorumlayıp doğru uygulamak için ait olduğu metnin içeriğine çok dikkat etmemiz gerekir.
Putlara sunulan kurban etine daha kapsamlı bir şekilde bakıldığında (8:11–11:1), Pavlus’un dediği gibi, özgürlüğümüz günah dolu çılgınlıklara değil, sevgiden kaynaklanan ve kendimizi inkara dayanan hizmete yol açmalıdır. Pavlus, 1. Korintliler 9. bölümde kendini olumlu bir örnek olarak sunuyor: Başkalarının yararını ve rahatını gözettiği için, elçi olmaktan doğan haklarını ve ayrıcalıklarını kullanmayı reddetti. 10:1-10 ayetlerinde İsrail’in tarihinden örnekler vererek ruhsal ayrıcalıkların günah dolu çılgınlıkları ve Tanrı’nın acımasız cezasını önlemeye yetmediğini gösteriyor. 10:11-12 ayetleriyse Korintliler’e bir uyarıdır. Hristiyanlar olarak sahip oldukları özgürlüğü kötüye kullanmalarının ve günaha düşmelerinin pekala mümkün olduğunu hatırlatıyor; tıpkı İsrailliler’in yaptığı gibi. 10:13 ayeti aynı uyarıyı sürdürüyor: Herkesin karşılaştığı türden ayartılarla karşılaştığımızı düşünerek kaygılanacak bir şey olmadığını sanırız; nasıl olsa ruhsalız! Ama sorgulanabilen durumlar ve özgürlükler çerçevesinde Tanrı ruhsal böbürlenmelerden ve günah dolu çılgınlıklardan kaçabilmemiz için çıkış yolunu da göstermiştir: Kendinize güvenmeyin. Özgürlüğünüzü kullanarak günahla oynayıp şakalaşmayın! Ayartılardan kaçın (putperestlikten kaçın – 10:14).
Kutsal Kitap’ta Kutsal Ruh’un tüm inananlara olan hizmeti ve inananların ayartılara karşı nasıl zafer kazanacaklarını anlatan çok sayıda ayet ve öğretiş var. Ama vaatleri bulundukları metnin içeriğinden soyutlayıp kullanmaya kalktığımızda, istemeyerek de olsa, Hristiyan öğretişini ve Hristiyan yaşamını çarpıtmış oluruz.
